ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΑΣΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΧΗΣ
25/05/09 – 20/07/09

Όταν πρέπει να φύγεις πριν προλάβεις να πεις αυτά που ήθελες, συμπληρώνουν τα λόγια σου εκείνοι που έμειναν πίσω. Βάζουν δικές τους λεζάντες, δίνουν δικές τους ερμηνείες, μαντεύουν το μη συντελεσμένο μέλλον σου. Όπως και να ΄χει, έχεις αφήσει κάτι δικό σου κι έχεις μπλεχτεί για πάντα στα πόδια τους.

Τι κι αν σε πουν μεγάλο ή μικρό; Δεν μπορείς να τους διαψεύσεις, έχεις όμως αποδείξει ότι στο έπακρο αξιοποίησες το κομμάτι του χρόνου που σου αναλογούσε. Αυτό έκανε ο Τάσος Δημητράς και ο Γιάννης Παχής. Πέρασαν από αυτόν τον κόσμο γρήγορα και αγωνιώντας, σαν να βιάζονταν να φτάσουν κάπου αλλού. Μας προσπέρασαν.

Την αγωνία τους την πολέμησαν, την άρπαξαν και την κύλησαν με χρώματα πάνω στο χαρτί. Ο Τάσος Δημητράς περπάτησε μέσα σε σκοτεινιασμένα τοπία, σκόνταψε σε γερασμένα, ξερά δέντρα, κόλλησε σε βαλτωμένα νερά, πριν καταφέρει να βγει ώριμος και δυνατός στην αντίπερα όχθη.

Εκεί όπου ο άνθρωπος κοιτά το είδωλό του μέσα στο πραγματικό αχούρι της ζωής, περικυκλωμένος από ασήμαντα αντικείμενα, διάφανα τοπία και πολύχρωμα όνειρα. Κάθε εικόνα ένα σύμβολο, κάθε σύμβολο μια αλήθεια. Τράβηξε την κουρτίνα και δεν μπόρεσε να δει τίποτε άλλο πια. Το ίδιο έκανε και ο Γιάννης Παχής.

Μόνο που εκείνος κοίταξε κατάματα μια πραγματικότητα παραμορφωμένη από εκρηκτικά συναισθήματα, είδε έναν κόσμο παράλογα όμορφα μες στην ασχήμια του. Ο ήλιος δεν είχε ακτίνες, αλλά αστραπές, τα πρόσωπα δεν έσταζαν ιδρώτα, αλλά αίμα, τα σώματα δεν γεύονταν μόνο ηδονή, αλλά και θάνατο. Αυτή η ζωή, αυτή η ζωγραφική, με τις βίαιες εκρήξεις χρωμάτων και τις νεκρώσιμες φωνές, ήταν πλανεύτρα, Λυτρωτική.

Τι κι αν τους βάλουμε τη λεζάντα του ταλαντούχου, του ζωγράφου, του εξπρεσιονιστή, τουμαχητή; Τι κι αν δεν πρόλαβαν να γίνουν σπουδαίοι ή αν τα παράταγαν μια για πάντα; Μίλησαν τότε που είχαν κάτι να πουν κι εμείς οφείλουμε να κρεμάσουμε τα λόγια τους ψηλά, να τα αφήσουμε να αντηχήσουν.